Dat was een anner Tied


Dat was een anner Tied

 
Jede Tied hett ehr eegen Leven, dat is nu eevkes so. As ik een lüttje Jung van twalv Jahren was - üm 1946 herüm - weer de Hauptsaak dat Eeten! Wo krieg wi wat her? Mien Bröör un ik, wi harrn nu mol alltied Schmacht, daar kunn een gor nich so vööl anschaffen, as dor bruukt wurr. Ik weet vandage nich mehr, wovööl Kilometers ik unner de Been kreegen harr, um uns lütt Familie satt to kreegen.

Un so mennigeen Dag gung dat mit de Bahn up de Reis. Mörgens, tegen fiev Ühr, muss ik upstahn, denn mi klarmaken und achteran fiev Kilometer nah de Bahn lopen. Daar lagg aver noch de Eems dortüsken, un door was keen Brügg, war eens overlopen kunn. Dat gung noch alln’s mit een Fährpünte. Good. denn weer ik nu in’ne Stadt, denn heet dat, gau nah Bahnhof loopen. De Zug nah Oldenbörg fohr up tied av - anners as dat vandage is! Un alln’s so mooi in de darde Klass up ganz half-kommodig holten Banken. Dat leet denn so, as een vandage up so’n Parkbank sitten deiht, man düsse Bank, de ruckelt nich so, as dat doormals de ›Personenzug‹ kunn.

N’halv Stünn later weer ik denn in’t Ammerland; un nu kunn dat Wark losgahn. Ocholt heetde dat Döörp mit so’n lüttje Bahnhof. Ik maak mi nu up de Socken, een Patt nar de annere, van een Buur nah de nahste.
Mien Spröökje weer alltied de sülvige: 
»Nix för ungood, ik wull eevkes fragen, ov Se ’n Handvull Tuffels för mi harrn?«
Faaktieds kreeg ik denn ok ’n paar, kunn ok maal wesen, dat een van de Fraunslüü mi mien lüttje Rucksack vull mook, denn was dat so, dat ik middags all weer torügg fohrn kunn. Meest avers weer dat nich so, denn leep ik van een nah de annere Hoff un kunn van Glück seggen , wenn ik am Enn mien Tuffelbüdel vull kreeg.

So een Dag was dat nu an de Dönnerdag, van de ik nu vertelln wull. Ik was nu all veer Stünnen ünnerwegens un harr noch nich een eenzige Tuffel seihn. 
Mien Footen föhlt ik all nich mehr, ik wull nix anners as nah Huus! Man wo kunn dat gahn? Wenn ik nix mit nah Huus breng, harrn wi nix to eeten in de tokamende Week.
Ik besluut bi mi, dat ik dat noch een maal versööken wull, denn muss ik nah de Bahn, veer Ühr weer dat all in Tüskentied worr’n. Wo sull ik anners nah Huus kamen?
As ik nu up de Hoff keem, stunnen dor up eenmaal twee groote Hunnen an dat achtern Schütt van dat groote Huus! Een darvan was an’t Blaffen as verrückt, he leep ann son lang Loopkedd, de van een to de anner Sied van de Hoff upspannt was. 

Boah - docht ik bi mi, wenn de di to faaten kriggt, denn büst du Hackfleesk! Man daar wass ja ook noch de annere, witte Hund, een "Golden Retriever", denk ik maal. 
De stunn vöör mi, heel bedaart un keek mi blots mit sien bruune Oogen an. As he ann Enn denn bigunn, mit sien Steert to slackern, wüss ik, dat he mi nix doon wull. Ik fung nu an, mit düsse Hund to proten, - de anner Hund blaffte alltied wieder - un gung denn up de Huusdöör to. De Retriever leep mi alltieds achteran, leet mi nich ut deOogen.

Up eens keem deen ok een öllere Frau up mi to, keek mi so recht baff an, as se hör groode Hund an mien Sied sach. De harr sük nu tegen mi hennleggt und passde akkraat up, wo dat nu wiedergung! 
Tja, ik see nu mien Spröökje heel verbaast up - un du kanns dat nu glööven of nich - ik kreeg up eens mien Rucksack vull mit Tuffels!
As ik denn later »Tschüss« see, stunn mi de Tranen in’ne Oogen, daar kann up an! Und de witte Hund brocht mi denn up'n Weg nah der Landstraat!
Meenst du, dat kunn eens eenmaal vergeeten? Nooit, all mien Dagen nich!


©2020 by H.C.G.Lux


Anzeige

Kommentare (8)

Allegra

@Pan
wie warm und wohltuend zu lesen ist dieser Text in Plattdeutsch.
Ich kann, (obwohl "kurhessisch" von Haus aus)  alles gut verstehen.
Als kleines Schulkind wurde ich in der Schule bestraft, als ich einmal
hessisch sprach.
Wie gut, dass heute die Mundarten, in denen sich vieles besser sagen
lässt,  weiterleben dürfen.

Grüße aus dem frühsommerlichen Celle
von Allegra



 

Rosi65

"De stunn vöör mi, heel bedaart un keek mi blots mit sien bruune Oogen an. As he ann Enn denn bigunn, mit sien Steert to slackern, wüss ik, dat he mi nix doon wull "😊

Lieber Horst,
habe mich ganz köstlich über diesen Satz amüsiert. Einfach herrlich! Mir gefällt dieser Dialekt sehr gut, obwohl ich mich natürlich etwas anstrengen musste, um den ganzen Text dieser schönen Geschichte zu verstehen. 

Herzlichen Gruß
   Rosi65


 

Pan

zum Wiederholen: Er stand vor mir, ganz ruhig und gelassen und schaute mich mit seinen braunen Augen an. Als er schließlich anfing, mit seinem Schwanz zu wedeln, wusste ich, dass er mir nichts tun wollte!

Einen schönen Sonntag, Rosi,
Horst
smilie79.gif

werderanerin

Ich verstehe zwar auch kein Wort aber ich mag Dialekte. Sie zeigen doch eigentlich vor allem, wie die Sprache in unterschiedlichen Regionen sich entwickelt hat.

Mein Vater könnte "Plattdütsch", ist im norddeutschen Flachland aufgewachsen. Daher kann ich noch einige , wenige Worte..."Tüften"...sind das Kartoffeln, lieber Horst ?

Kristine

Manfred36


Hett ehr das net in wunnerschänem Pälzisch schreiwe kenne, dann hett ichs a veschtann,
liewer Horst, liewe Luzie ? !!

Ei, grad so derb un frei wie unser Wese
Is unser Sprooch von aldersch her gewese.
For sieße Lieweslider daucht se schlecht.
- Mer kumme met de Lieb aach so serecht -
Un aach for Kunscht un Dipelomadie,
Do hot se net des richtige Schenie,
Do fehlt de Schwung – es fehle die Finesse,
'S hott nix se sahn' - mer kann's net esse!


 

lillii

ik kann dij good verstohn.
ik hadde son ähnlich Erläwnis aber ouhne sone treue Selle as denn Golden Retriever un.. ick was nich too Foote, ick was mät Rad.
Miene Mama schicken mij noa ne Buur, wo se all öfters för naiht hadde un, de mij egentlich har kennen most.
Ich was, dat mutt ick seggen, een ganz schüchtern Deernken und ich moch dat gar nich so gern doon, häbb mij awer öwwerwunnen un

ick häw  door nix kreggen,

kass dij mien Geföhl vörstellen.. dat kümmp noch hooge, wenn ick doran denke.. noa so vull Joahren.
De Frou  schicken mij noa den nächsten Buur,
de hebbt mij dann acht kläine Ärpels schenkt und ick bün doormet no Hus hen trocken

As ick no in Huse ankamm, do hadden Papa und Mama ärgendwo eenen ganzen Korw vull Ärpels updoon und ich stunn door met miene kläinen Dinger.Ich glöwe, datt ich ziemlich unglücklich kieken häbb.

Ick muss nie mehr up Bädeltour,

vergäten... ne vergäten häbb ick dat nie un et is all sooo lang her.

Gruß van de kläine Beddelerin Luzie



 

Pan

 Ach Luzie - so is dat nu mol mit uns ölleren Minsken. > Lang, lang is dat nu alle her, man vergeeten is dat nich, ne wohr?
Een gooden Oobend
Horst

Monalie

oh ein schönes Tier den hat meine Enkelin auch ! Von deiner Erzählung verstehe ichnichts leider, Gruß Mona


Anzeige