deutsche Mundarten Plattdeutsche Geschichten
Haas un Voss.
Eentlich weer dat een tofällig Tosamenkomen. He harr de Voss all lang an de Waldrand sehn, in’t Schaden van de groode Kiefern was he woll swaar to sehn, man he harr twee scharp Ogen, de sükse Spöl wennt weern.
»Mol kieken, wat he nu deiht«, docht sük de Haas, »glövt de, he kunn sük anslieken?« He trugg sien Overlipp n’bietje nah boven, daardör keek he nu ut, as wenn he lachen de. Kunn ja wehn, he lacht warachtig, keeneen kunn dat akkeraat seggn.
De Voss, de dee nu so, as wenn he gornich interesseert wör, keem so slörig dichterbi, snüffelt hier in een Muusgatt un denn weer an ’n poor Grasspieren. Daarbi keek he alltied ut de Oogwinkel na de Haas. Daarbi versök he, sien Interess an sien Tegenover nich anmarken to laten. As de Voss nu so up twintig Stappen ankomen weer, sett sük de Haas up, stellt sien Lepeln hoch un see denn heel bedaart un sinnig: »weetst, ik an dien Stäh wör nich so dicht bi mi bikomen!«
De Voss bleev verbiestert stahn un schüddelte sien Kopp. Dat rostroode Kopphaar sach so ut, as wenn dat son Strahlenkranz weer, so as de Madonnas dat üm de Kopp harrn. Dat Haar van sien sneeiwitte Bost gev daarbi een mooie Kontrast av to dat roode Fell van de Liev.
De Voss harr so bernsteingeele Ogen, de keeken de Haas upmarksoom an, he versöökt daarbi, ruttokreegen, wat de Haas woll vörharr.
»Wullt du mi Vöörschriften maken?« frog he denn, sien Stimmtje sull woll kommood klingen, man kunn abers marken, dat he gor nich so kommood weer.
»Ick hebb dat Geföhl, du glövst, dat du mi beindrücken kunnst, wat?«
De Voss mok de Versöök, hönsk uptolachen, man dat wull nich so ganz henhaun, am end keem daar blots son Gehoost daarbi rut.
De Haas, de bit dorhen in de Höchte stunn, sett sük nu up sien achterste Been. Dat leet so, as wenn he gornich mehr an de Voss denken dee, de jümmer noch verdattert röverluurte. De Haas dee so, as wenn he alleen weer, plückt hier an een Kleeblattje, weer aber doch vöörsichtig un passt genau up, wat de Voss woll dee.
»Un nu?« De Haas reep dat röver to ’n Voss. »Wat wullt du nu doon?«
De Jager in de roode Pelz keek de Haas nahdenkelg an. Sien Erfohrung wies em, dat een gauer Erfolg neet so licht wesen de. De Haas weer woll to wiet weg. »Ick«, see he denn, »ick kunn di freeten, to’n Bispeel.«
»Tz, tz,« mook de Haas: »Seker kunnst du dat, wiss. Man daar givt dat denn doch noch völ to bedenken.«
»Hahaha,« see dröög de Voss, dat weer woll een Versöök, höhnsk to klingen, »daar bün ik nu maal neeisgierig. Wullt du dien Kloogheit unner Bewies stell’n? Glieks fang ik an to lachen!«
»Hm«, mok de Haas bedaart, nickkoppte ’n poormal, dat sien lange Lepels hen un her klappten, »Lach du man!« He mok nun’poor Stappjes na de Sied.
»Weest«, see he denn, »daar givt dat twee Punkten, up de du achten muttst. Eenmol: Du mußt mi eerstmaal kriegen. Dat is di doch woll klar, nich?«
»Proot man wieder«, see de Voss, »wat kummt nu noch?« Sien roode Ohren spölten na alle Sieden, dat bewies egentlik, dat he recht kribbelik weer.
De Haas wies nu mit een Pootje up sük sülm un see denn:
»Dat tweede is: I bün denn achteran nich mehr daar, du büst daarna heel alleen!«
De Voss kneep sien Ogen to un keek de Haas denn verdattert an. »Alleen, achteran alleen? Wat protst du denn nu för n Schiet? Wullt du mi Ratsels upgeven?«
He schüddelkoppte, sien roode Haar floog van een Sied up de annere. »Up jeden Fall worr ik maal weer satt!«
»Ja«, see de Haas na een lange Paus, keek denn de Voss bedrövt an. »Du weerst satt. Vöör een körte Tied weerst du satt! Un denn? Wat is Mörgen?«
»Och Keerlke, wat is Mörgen! De Frag laat di man patenteer’n.« De Voss lachte dröög up. »Wat sall ik denn na Mörgen frogen? Mörgen is wiet, is nich aktuell. Vandage is vandage!«
De Voss weer inne Tüskentied ’n bietje dichterbi komen. De Ofstand to de Haas weer all gefarelk minn worrn. Doch de Haas weer nich bang, he wüsst, wo gau he reageern kunn. Sien Groovader harr em dat bebröcht, bit up de lesste Sekund in sien Satte liggentoblieven un eerst denn, wenn dat gor nich mehr ging, in drafft wegtolopen. Bi de Jaggten van de Tweebeeners in Winter harr dat alltied klappt. Man bi de Voss? He wüss dat nich so recht.
»Mien leeve Fründ«, see de Haas nu frünnelk to de Voss, »bliev doch daar bi de Machandelbusk liggen, ja? Ik mag dat nich so geern, wenn ik as Familienbraden up dien Avendbrotdisch landen do!«
De Voss griente.Würrelk, he sett sük up sien Achterbeen un griente vöör sük hen. »Haas!« see he denn, »du imponeerst mi! Ik weet nicht worüm, man ik hebb Respekt vöör di.«
Nadenkelk leeggt he denn sien Kopp in’n Nacken un keek bovenhen in dat Blau von den Hemel. »Wo weern wi stahnbleven?« frog de Voss denn. »Bi de tokomen Tied? Wat wöör, wenn - hesst du frogt.«
»Ja«, see de Haas, »ik meen, du hesst nich wieder docht. Wenn du mi nu freeten hesst, denn büst du alleen. Du muttst dien heel Levenswies verannern, muttst alln’s ümkehrn, wat to di höör’n deiht. Du büst denn keen Jager mehr, nee, wat wullst du denn jagen? Mi gifft dat denn nich mehr.«
De Voss överleggt nu. He versöök, dorup een Antwoord to finnen. He kunn sük dat nich verkloren, disse
Unnerscheed tüsken de beid Kreatür’n up de Eer. Jagen, dootmaken, jaggt worrn, dootmakt worrn. Kunn dat de Loop van de heele Welt wesen? Is dat nu de Sinn van dat Leven?
»Ik weer geern dien Fründ, leeve Haas«, see de Voss denn’n bietje later. He was tüskendör bi de Haas ranrückt un seet nu tegenover van em.
»Man dat kann nich wesen, dat Paradies gifft dat nich mehr, wo alltohop in Freeden tosamenleven kunnen.«
De Haas harr dat tolaten, dat de Voss nahder keem, ohn dat he weglopen wull. »Ja«, see he denn, »ik verstah dat ja woll. Du muttst mi also freeten? Dood maken üm dat Leven willen. Umdat du leven wullt, mutt ik starven. Dat is een heel truurigs Resultat, meenst nich ok? Kansst du dormit so eenfach leven?«
De Voss harr daar nix mehr tegen to proten. He keek de Haas bedaart an, sien Ogen leeten so, as wenn he se bedrövt weer’n.
»Kann ja ok wesen, wenn du mi nich fangen deihst, muttst du versmachten!« De Haas schüttelt sien lange Lepels un kunn nu gor nix mehr segg’n.
»Oh Mann«, see denn de Voss na een lang Tied, »meenst du, ik do dat geern? Dat deiht mi doch ok leid üm di. Ik mag di doch, ik wull heel geern dien Fründ wesen. Kann dat denn gornich angahn?
De Haas un de Voss seeten noch lang binanner un keeken in de lila Sünnünnergang. Een laate Amsel sung noch boven in een Boom ehr Avendmelodie.
»Ik mutt nu gahn«, see de Voss, »dat warrt Tied, ik wünsk di noch n’heel Bült Glück vöör dien Tokunft!«
As he nu gung, dreihte he noch mennigmaal sien Kopp torügg und keek de Haas lang an. Mit een Pootje wunk he denn nochmaal so’n Tschüss na de Haas.
»Dat is jammerschad«, lüstert de Haas noch, sien groode Ogen keeken truurig achter de Voss her, »Ik kann di vöör de Tokunft keen Glück wünsken. Dien Glück is denn mien Dood!«
©by H.C.G.Lux
Eentlich weer dat een tofällig Tosamenkomen. He harr de Voss all lang an de Waldrand sehn, in’t Schaden van de groode Kiefern was he woll swaar to sehn, man he harr twee scharp Ogen, de sükse Spöl wennt weern.
»Mol kieken, wat he nu deiht«, docht sük de Haas, »glövt de, he kunn sük anslieken?« He trugg sien Overlipp n’bietje nah boven, daardör keek he nu ut, as wenn he lachen de. Kunn ja wehn, he lacht warachtig, keeneen kunn dat akkeraat seggn.
De Voss, de dee nu so, as wenn he gornich interesseert wör, keem so slörig dichterbi, snüffelt hier in een Muusgatt un denn weer an ’n poor Grasspieren. Daarbi keek he alltied ut de Oogwinkel na de Haas. Daarbi versök he, sien Interess an sien Tegenover nich anmarken to laten. As de Voss nu so up twintig Stappen ankomen weer, sett sük de Haas up, stellt sien Lepeln hoch un see denn heel bedaart un sinnig: »weetst, ik an dien Stäh wör nich so dicht bi mi bikomen!«
De Voss bleev verbiestert stahn un schüddelte sien Kopp. Dat rostroode Kopphaar sach so ut, as wenn dat son Strahlenkranz weer, so as de Madonnas dat üm de Kopp harrn. Dat Haar van sien sneeiwitte Bost gev daarbi een mooie Kontrast av to dat roode Fell van de Liev.
De Voss harr so bernsteingeele Ogen, de keeken de Haas upmarksoom an, he versöökt daarbi, ruttokreegen, wat de Haas woll vörharr.
»Wullt du mi Vöörschriften maken?« frog he denn, sien Stimmtje sull woll kommood klingen, man kunn abers marken, dat he gor nich so kommood weer.
»Ick hebb dat Geföhl, du glövst, dat du mi beindrücken kunnst, wat?«
De Voss mok de Versöök, hönsk uptolachen, man dat wull nich so ganz henhaun, am end keem daar blots son Gehoost daarbi rut.
De Haas, de bit dorhen in de Höchte stunn, sett sük nu up sien achterste Been. Dat leet so, as wenn he gornich mehr an de Voss denken dee, de jümmer noch verdattert röverluurte. De Haas dee so, as wenn he alleen weer, plückt hier an een Kleeblattje, weer aber doch vöörsichtig un passt genau up, wat de Voss woll dee.
»Un nu?« De Haas reep dat röver to ’n Voss. »Wat wullt du nu doon?«
De Jager in de roode Pelz keek de Haas nahdenkelg an. Sien Erfohrung wies em, dat een gauer Erfolg neet so licht wesen de. De Haas weer woll to wiet weg. »Ick«, see he denn, »ick kunn di freeten, to’n Bispeel.«
»Tz, tz,« mook de Haas: »Seker kunnst du dat, wiss. Man daar givt dat denn doch noch völ to bedenken.«
»Hahaha,« see dröög de Voss, dat weer woll een Versöök, höhnsk to klingen, »daar bün ik nu maal neeisgierig. Wullt du dien Kloogheit unner Bewies stell’n? Glieks fang ik an to lachen!«
»Hm«, mok de Haas bedaart, nickkoppte ’n poormal, dat sien lange Lepels hen un her klappten, »Lach du man!« He mok nun’poor Stappjes na de Sied.
»Weest«, see he denn, »daar givt dat twee Punkten, up de du achten muttst. Eenmol: Du mußt mi eerstmaal kriegen. Dat is di doch woll klar, nich?«
»Proot man wieder«, see de Voss, »wat kummt nu noch?« Sien roode Ohren spölten na alle Sieden, dat bewies egentlik, dat he recht kribbelik weer.
De Haas wies nu mit een Pootje up sük sülm un see denn:
»Dat tweede is: I bün denn achteran nich mehr daar, du büst daarna heel alleen!«
De Voss kneep sien Ogen to un keek de Haas denn verdattert an. »Alleen, achteran alleen? Wat protst du denn nu för n Schiet? Wullt du mi Ratsels upgeven?«
He schüddelkoppte, sien roode Haar floog van een Sied up de annere. »Up jeden Fall worr ik maal weer satt!«
»Ja«, see de Haas na een lange Paus, keek denn de Voss bedrövt an. »Du weerst satt. Vöör een körte Tied weerst du satt! Un denn? Wat is Mörgen?«
»Och Keerlke, wat is Mörgen! De Frag laat di man patenteer’n.« De Voss lachte dröög up. »Wat sall ik denn na Mörgen frogen? Mörgen is wiet, is nich aktuell. Vandage is vandage!«
De Voss weer inne Tüskentied ’n bietje dichterbi komen. De Ofstand to de Haas weer all gefarelk minn worrn. Doch de Haas weer nich bang, he wüsst, wo gau he reageern kunn. Sien Groovader harr em dat bebröcht, bit up de lesste Sekund in sien Satte liggentoblieven un eerst denn, wenn dat gor nich mehr ging, in drafft wegtolopen. Bi de Jaggten van de Tweebeeners in Winter harr dat alltied klappt. Man bi de Voss? He wüss dat nich so recht.
»Mien leeve Fründ«, see de Haas nu frünnelk to de Voss, »bliev doch daar bi de Machandelbusk liggen, ja? Ik mag dat nich so geern, wenn ik as Familienbraden up dien Avendbrotdisch landen do!«
De Voss griente.Würrelk, he sett sük up sien Achterbeen un griente vöör sük hen. »Haas!« see he denn, »du imponeerst mi! Ik weet nicht worüm, man ik hebb Respekt vöör di.«
Nadenkelk leeggt he denn sien Kopp in’n Nacken un keek bovenhen in dat Blau von den Hemel. »Wo weern wi stahnbleven?« frog de Voss denn. »Bi de tokomen Tied? Wat wöör, wenn - hesst du frogt.«
»Ja«, see de Haas, »ik meen, du hesst nich wieder docht. Wenn du mi nu freeten hesst, denn büst du alleen. Du muttst dien heel Levenswies verannern, muttst alln’s ümkehrn, wat to di höör’n deiht. Du büst denn keen Jager mehr, nee, wat wullst du denn jagen? Mi gifft dat denn nich mehr.«
De Voss överleggt nu. He versöök, dorup een Antwoord to finnen. He kunn sük dat nich verkloren, disse
Unnerscheed tüsken de beid Kreatür’n up de Eer. Jagen, dootmaken, jaggt worrn, dootmakt worrn. Kunn dat de Loop van de heele Welt wesen? Is dat nu de Sinn van dat Leven?
»Ik weer geern dien Fründ, leeve Haas«, see de Voss denn’n bietje later. He was tüskendör bi de Haas ranrückt un seet nu tegenover van em.
»Man dat kann nich wesen, dat Paradies gifft dat nich mehr, wo alltohop in Freeden tosamenleven kunnen.«
De Haas harr dat tolaten, dat de Voss nahder keem, ohn dat he weglopen wull. »Ja«, see he denn, »ik verstah dat ja woll. Du muttst mi also freeten? Dood maken üm dat Leven willen. Umdat du leven wullt, mutt ik starven. Dat is een heel truurigs Resultat, meenst nich ok? Kansst du dormit so eenfach leven?«
De Voss harr daar nix mehr tegen to proten. He keek de Haas bedaart an, sien Ogen leeten so, as wenn he se bedrövt weer’n.
»Kann ja ok wesen, wenn du mi nich fangen deihst, muttst du versmachten!« De Haas schüttelt sien lange Lepels un kunn nu gor nix mehr segg’n.
»Oh Mann«, see denn de Voss na een lang Tied, »meenst du, ik do dat geern? Dat deiht mi doch ok leid üm di. Ik mag di doch, ik wull heel geern dien Fründ wesen. Kann dat denn gornich angahn?
De Haas un de Voss seeten noch lang binanner un keeken in de lila Sünnünnergang. Een laate Amsel sung noch boven in een Boom ehr Avendmelodie.
»Ik mutt nu gahn«, see de Voss, »dat warrt Tied, ik wünsk di noch n’heel Bült Glück vöör dien Tokunft!«
As he nu gung, dreihte he noch mennigmaal sien Kopp torügg und keek de Haas lang an. Mit een Pootje wunk he denn nochmaal so’n Tschüss na de Haas.
»Dat is jammerschad«, lüstert de Haas noch, sien groode Ogen keeken truurig achter de Voss her, »Ik kann di vöör de Tokunft keen Glück wünsken. Dien Glück is denn mien Dood!«
©by H.C.G.Lux